همشهری آنلاین – سمیرا باباجانپور: انجمن پارکور ایران، طی حکمی، «نادر عسگری» را به‌عنوان سرمربی نخستین تیم ملی پارکور ایران انتخاب کرد. عسگری سال‌ها پیش نخستین آکادمی پارکور کشور را در اکباتان راه‌اندازی کرد؛ درست در زمانی که این ورزش در کشور ناشناخته بود. او می‌گوید: «به ثبت رساندن انجمنی برای پارکور و در ادامه‌اش، توجیه مسئولان برای راه‌اندازی تیم ملی پارکور ایران کار ساده‌ای نبود. اما در حال حاضر، تیم‌های فعال زیادی در کشور وجود دارد. در این مدت هم در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کردیم، ولی تشکیل تیم ملی جایگاه بین‌المللی رسمی و حرفه‌ای‌تری دارد.»
حرفهای مربی را جدی بگیرید
پریدن، جست‌وخیز کردن، بی‌محابا بر میله‌ها و نرده‌ها راه رفتن، چرخیدن و در آسمان به اوج رسیدن مشخصه اصلی این ورزش جذاب است. ورزشی که به باور نادر عسگری، همه انسان‌ها در دوران کودکی آن را تجربه و لمس کرده‌اند. عسگری متولد ۱۳۷۲ است. به گفته خودش، تا بیست‌سالگی مفصل سالمی برایش نمانده بود. البته این مصدومیت نه به دلیل ذات و ماهیت پرداختن به ورزش پارکور، بلکه به این علت اتفاق افتاده است که او و دوستانش به‌طور خودجوش و بدون حضور مربی این ورزش را شروع کردند. عسگری به‌عنوان سرمربی تیم ملی پارکور کشور به نوجوانان و جوانان علاقه‌مند توصیه می‌کند سرخود و بدون حضور مربی به دنبال امتحان کردن این ورزش نروند.»
پیرمردها هم می‌توانند پارکور بازی کنند
برای شروع پارکور هیچ محدودیت سنی، قدی، وزنی و سابقه ورزشی‌ای وجود ندارد. دامنه حرکتی فرد هرقدر پیشرفته یا ضعیف باشد، می‌تواند در کلاس‌های آموزش پارکور شرکت کند. سرمربی تیم ملی پارکور کشور می‌گوید: «یک پارکورکار حرفهای قطعا به همه فاکتورهای آمادگی جسمانی از جمله: قدرت، سرعت، استقامت، چابکی، تعادل، انعطاف‌پذیری و ... نیاز دارد تا بتواند مهارت لازم را برای اجرای حرکات حرفهای این رشته کسب کند. نکته مهم اینجاست که تمامی این فاکتورها نیز اکتسابی‌اند. در نتیجه پارکور رشته‌ای همگانی است که از پیر و جوان، چاق و لاغر، ورزشکار و غیره می‌توانند بنا به هدفشان در این رشته تمرین کنند.»
جوانان اکباتان عاشق پریدنند
ورزش پارکور طی سال‌های اخیر طرفداران زیادی پیداکرده است. اما این را که چرا این ورزش در اکباتان به اوج رسید، باید از نادر عسگری پرسید؟ او می‌گوید: «پارکور از خانه و محله ما دور نیست. کودکانی را که در پارک بازی می‌کنند، می‌توان پارکورکار نامید. با این ذهنیت به گذشته برمی‌گردم، به زمانی که من و دوستانم نوجوان بودیم؛ فضای شهرک اکباتان پر از موانع و پستی‌وبلندی‌هایی بود که بچه‌ها را تشویق می‌کرد به پریدن و رد کردن موانع. اکثر بچه‌های اکباتان دوست داشتند از درودیوار بالا بروند و کارهای آکروباتیک انجام دهند. ما نمی‌دانستیم ورزشی به اسم پارکور وجود دارد. البته به فیلم‌های رزمی هم علاقه داشتیم. سال ۸۲ ویدئویی از «دیوید بل»، بنیانگذارورزش پارکور، دیدیم. اینجا بود که متوجه شدیم این حرکاتی که ما انجام می‌دهیم، می‌تواند یک رشته ورزشی باشد. البته بگویم؛ چون ما نسل اول این ورزش بودیم، باشگاه و امکاناتش را نداشتیم و مربی و علم این رشته هم در ایران نبود، در نتیجه با آسیب‌دیدگی‌های مکرر روبه‌رو بودیم. خودم وقتی به بیست‌سالگی رسیدم مفصل سالم در بدنم نداشتم. همین آسیب‌ها و صدمه‌ها باعث شد تا به خودم قول بدهم این ورزش را رسمی کنم تا امکانات لازم فراهم شود و نسل جدید صدمه نبیند و به‌طور حرفهای کار را دنبال کند. »
نظر شما